Δημοτικό Πάρκο Αλησμόνητων Πατρίδων

Η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε μια ελληνική τραγωδία ίσως μοναδική στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Η μαύρη σελίδα της καταστροφής γράφτηκε με την κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου, την πυρπόληση της Σμύρνης, τις σφαγές, τις λεηλασίες και τις άλλες φρικαλεότητες σε βάρος των Ελλήνων, τις μαρτυρικές πορείες αιχμαλώτων και ομήρων, την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων και την προσφυγιά 1.500.000 ανθρώπων που ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες. Οι 400.000 προέρχονταν από τον Μικρασιατικό Πόντο, οι 250.000 από την Ανατολική Θράκη και οι υπόλοιποι από τη Δυτική Μικρά Ασία και την Καππαδοκία. Τα επόμενα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση παρατηρείται μια έντονη δραστηριότητα των προσφυγικών σωματείων με πιο δραστήριους τους Ποντιακούς οι οποίοι οργανώνονται, η δεύτερη γενιά πατάει πλέον στα πόδια της και δημιουργεί τις προϋποθέσεις διατήρησης της μνήμης. Το 1994 το ελληνικό κράτος με νόμο αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης, καθώς και η αντίστοιχη αναγνώριση της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος είναι οι πρώτες μεγάλες νίκες της συλλογικής μνήμης. Ο προσφυγικός κόσμος της Ελλάδας αλλά και της διασποράς, με τις οργανώσεις και τους συλλόγους του, λειτουργεί ως κιβωτός διάσωσης της ιστορικής μνήμης. Οι χαμένες πατρίδες είναι και θα παραμείνουν αλησμόνητες.